Hər insan özünə "yaxın dost" axtarır. Xoşbəxt anlarını bölüşəcək, çətin anlarında özünə dəstək olacaq, çıxış yolu tapa bilmədiyi mövzularda çıxış yolları göstərəcək, özünü qeyd-şərtsiz sevəcək, sədaqət göstərəcək, qoruyub himayə edəcək, xətalarına şəfqətlə yaxınlaşacaq, sağlam vaxtında olduğu qədər xəstə vaxtında və ya yaşlılığında da özünü tək buraxmayacaq insanlar axtarar. Lakin bütün bu xüsusiyyətləri göstərə biləcək insanlara çox çətin rast gələ biləcəyini bildiyi üçün; "tək bir yaxın dost"unun olmasına razı olar.
Şübhəsiz ki, hər insanın ehtiyac duyub axtardığı "əsil dostluq" çox böyük nemətdir. Əsil dost, insanın yaxşı və pis günündə yanında olan, özü üçün nə istəyirsə dostları üçün də qəti tərəddüd etmədən eynisini istəyən, onun xoşbəxt olmasını, yaxşı olmasını ən azı özü qədər arzulayan insandır. Qısqanclıq, paxıllıq, rəqabət kimi düşüncələrə qapılmadan qarşısındakı insanı səmimiyyətlə sevən və həmişə onun yaxşılığını istəyən insandır.
Həqiqi dost olmağın şərti həmin insanın dünyada və axirətdə xoşbəxt olmasını hədəfləməkdir. Yeri gəldikdə açıq və dürüst danışıb ona çatışmayan cəhətlərini söyləmək, bunları düzəltməsinin yollarını göstərmək də mühüm dostluq xüsusiyyətidir. Bəzi insanlar çox vaxt bunu insanın əleyhinə olan rəftar hesab edərlər. Halbuki belə bir şeyi ancaq həqiqətən sevən və həqiqətən dost olan insan edər. Rəqabət gözüylə baxan, həsəd aparan insanlar məcbur qalmadıqca başqalarına səhvlərini söyləməzlər. Çünki başqalarının özlərindən yaxşı olmasını istəməzlər. Bunun əvəzinə "çox yaxşısan", "həmişə belə qal", "səni belə, olduğun kimi sevirik" kimi sözlər söyləyərək səmimiyyətsiz yanaşarlar.
"Əsil dost" olmaq üçün bir insanı; "həqiqətən seviləsi dəyərlər üçün sevmək" lazımdır. Bunlar bir insanın; "Allah qorxusu, imanı, səmimiyyəti və gözəl əxlaqı"dır. Təkcə bu dəyərlər əsasında qurulan dostluqlar daimidir. Məhz bundan ötrü də, cahil əxlaqı yaşayan insanlar, bütün istəklərinə baxmayaraq, əsil yaxın dostu çox vaxt tapa bilməzlər. Əlbəttə ki, bir çox insanın bu mövzudakı; "çox yalnızam", "tək bir dostum belə yoxdur", "hamısı dar günümdə tək qoydular, bəyəm hamısı da yaxşı gün dostuymuş" kimi sözlərinə rast gəlmisiniz.
Əvvəlki səhifələrdə nümunələrini gördüyümüz kimi bəzi insanların zənginlik, gözəllik, etibar, vəzifə və ya ictimai status kimi dəyərlərə görə qurduqları dostluqlar heç vaxt uzun müddətli olmaz. Çünki dostluğun əsaslandığı bu dəyərlərdə dəyişiklik olduğu vaxt, dostluq da bitər. Məsələn, cahil əxlaqdakı bir insan, çox gözəl və ehtişamlı olduğu üçün birlikdə olduğu bir insanın, bir anda bir qəza nəticəsində tanınmayacaq qədər eyibli və eyni zamanda da baxıma möhtac, aciz vəziyyətə düşməsiylə birlikdə bu insana göstərdiyi bütün diqqətini və ona yaxınlığını itirə bilər. Halbuki bu dostluq və yaxınlıq, insanların Allah qorxuları, imanları və gözəl əxlaqları üzərində qurulsa, fiziki dəyişikliklər bu dostluğa təsir göstərə bilməz. Əksinə acizlik içindəki bu insana daha da çox şəfqət və mərhəmət bəslənilər.
Lakin belə şey də var ki, cahil insanlar başqalarına göstərdikləri bu vəfasız rəftarların çətinliyini özləri də çəkərlər. Özləri də həyatları boyu bəzi maddi-mənəvi enişlər və yüksəlişlər yaşayarlar. Gözəlliklərini, gəncliklərini, sağlamlıqlarını, sahib olduqları malları, zənginliklərini itirə bilərlər. Əvvəllər əsil dost zənn etdikləri insanların, yaşlılıqlarında, möhtac vəziyyətə düşdüklərində özlərinə dəyər vermədiklərini görərlər. Yaxşı günlərində çox səmimi, çox yaxın davranan, bir-birlərinə ölənədək sədaqət göstərəcəkləri sözünü verən bu insanlar, bir-birləriylə danışmayacaq və hətta bir-birlərini tanımazlıqdan gələcək qədər tam fərqli rəftar nümayiş etdirərlər. Hər hansı problemləri olduqda bunu bölüşəcəkləri, fikrini öyrənəcəkləri, kömək istəyəcəkləri, güvənə biləcəkləri insanların olmadığını görərlər. "Ən yaxınım" dedikləri insanların belə, mənfəətlərini dostluqdan üstün tutduqlarını anlayarlar.
Quran əxlaqının yaşandığı bir mühitdə isə, bunların heç biri yaşanmaz. Çünki Allah qorxusu və iman, insanların bir-birlərinə həqiqi mənada sevgi və hörmət göstərmələrini təmin edəcək dəyərlərdir. Bu əxlaqı yaşamayan insanların, bir-birlərinin pis əxlaq xüsusiyyətlərini bilərək həqiqi mənada sevgi, hörmət bəsləyə bilmələri, güvənə bilmələri qeyri-mümkündür. Bir insanın yalan danışdığını, ikiüzlü və süni rəftar göstərdiyini bilib, mənfəətləri üçün başqalarından istifadə etdiyini görüb də, səmimi sevgi və hörmət bəslənilməsi qeyri-mümkündür. İnsan, (hər nə qədər dostum, yaxınım desə də) bu insanın başqalarına olduğu kimi, özünə qarşı da eyni cür yanaşdığını görə bilər. Məhz cahil insanlar bir-birlərinin iç üzlərini bildiklərindən ötrü, qarşılıqlı şəkildə ancaq saxta dostluqlar qura bilərlər.
Yaşadıqları bu həyat tərzi, dindən uzaq cahil sistemin məhsuludur. Buna görə də, mütləq çıxılmaz vəziyyətdədir. Bu çıxılmaz vəziyyəti özləri də görər və həmişə bu məsələdən gileylənər, itirdikləri zövqlərin yoxluğunu hiss etmələri barəsində söhbətlər edərlər. Necə ki, bütün bu problemlərinə baxmayaraq, yenə də xoşbəxtliyi iman gətirməkdə, gözəl əxlaqı yaşamaqda axtarmazlar. Eyni çürük sistemdə çıxış yolları tapmağa çalışar, bundan ötrü də, uğur qazana bilməzlər.
