Səmimiyyət, insanın içiylə çölünün bir olması, qəlbində nə hiss edir, nə yaşayırsa, çölə də bunu əks etdirməsidir. Olduqca dürüst, açıq və konkret olması, əsil düşüncələrini, duyğularını qəti gozlətmədən, qəti hesab aparmadan, özünü olduğundan fərqli göstərməyə çalışmadan, əsil xarakterini açıqca göstərməsidir. Səmimiyyət, güvən təlqin edən, bir insana sevgi, hörmət bəsləyərək bağlanmağı təmin edən xüsusiyyətlərdəndir. Allah insanı bu əxlaqı yaşadığı təqdirdə rahatlıq tapacaq və bu yolla qəlbən rahat və xoşbəxt ola biləcək şəkildə yaratmışdır.
Səmimiyyətsiz hərəkət edən bir insan, başda özünə olan hörmətini itirdiyi kimi, ətrafındakı "yoldaşım", "dostum" və ya "yaxınım" dediyi insanlara qarşı da, əsil mənada sevgi və ya hörmət bəsləyə bilməz. İçinin və çölünün fərqli olduğunu, qarşısındakı insanı az da olsa aldatdığını, mütləq dürüst və açıq davranmadığını, yeri gəldikdə asanlıqla süniliyə sığına biləcəyini bilmək, bu insanları ən yaxınlarıyla birlikdə olduqlarında belə saxta və sıxıntılı həyat içində yaşamağa sövq edər.
Cahil cəmiyyətlərdə insanların bir çoxu bu sıxıntını yaşayır və səmimiyyətin zövqündən məhrum həyat tərzi sürürlər. Qəlblərində sevgi, hörmət, sədaqət kimi bir çox gözəl duyğunu yaşaya bilmir, həmişə bütün bunların təqlidini edərək həyatlarına davam edirlər. Lakin, əlbəttə ki, bu sünilik ətraflarındakı insanlar tərəfindən asanlıqla başa düşülür. Çünki insan bir məsələ barəsində qəlbində nə hiss edirsə, bu istər-istəməz rəftarlarına da əks olunur. Birini həqiqətən səmimi şəkildə sevirsə, bunu hər nə qədər gizlətmək istəsə də, bacara bilməz. Müəyyən şəkildə üzündən, baxışlarından, üslubundan, rəftarlarından qarşı tərəfə bu hissini bəlli edər. Əgər bir insandan xoşlanmır və ya ona qarşı nifrət kimi duyğular bəsləyirsə, eynilə bunu da hər nə qədər gizləmək istəsə də, bacara bilməz. Üz ifadəsindən, işlətdiyi sözlərdən, cümlələrin, aksentlərindən içindəki qəzəb, hirslilik və ya narazılıq xaricə əks olunar.

Cahil əxlaqdakı insanların bu davranışları əslində ən çox özlərinə zərər verər. Çünki özləri insanlara saxta duyğularla və süni rəftarlarla yaxınlaşarlarkən, onlar da eyni səmimiyyətsizliyi bu insanlara yönəldərlər. Əvvəlki səhifələrdə də ifadə etdiyimiz kimi, bütün həyatları boyu səmimi, qəlbdən və dürüst bir dostun həsrətini çəkdikləri halda, cəmiyyətdə hakim olan əxlaq anlayışından ötrü bu nemətlərdən məhrum qalarlar. Heç kimlə dost ola bilməz, yaxın və mehriban əlaqə yaşaya bilməzlər. Ən yaxın dostlarına, evli olduqları insanlara hətta bəzən ata-analarına qarşı da eyni səmimiyyətsizliklə yaxınlaşa bilərlər.

Halbuki təbiilik, dürüstlük, içi çölü bir və səmimi olmaq insan ruhuna böyük zövq verir. Bu, insanın vicdanına ən uyğun davranışdır. Bundan ötrü də, fitrətinə uyğun şəkildə hərəkət edən bir insan, vicdanı rahatlığın zövqünü də aşar. Dürüst olduğu təqdirdə, zərər çəkəcəyini bilsə də, vicdan rahatlığının verəcəyi zövqü heç nəyə dəyişməz. Cahil insanlar isə, dürüst olmağa yanaşmazlar. Çünki içlərində olduqca pis əxlaq xüsusiyyətlərini gizlədər və bunların aydın olacağı təqdirdə ətraflarındakı insanlardan reaksiya almaqdan qorxarlar. Bundan ötrü də, əsil duyğularını, düşüncələrini mümkün qədər gizlədərlər. Möminlər isə, qəlblərində Allah rizasına uyğun, yaxşı xüsusiyyətləri yaşadıqları üçün, bunları kənara əks etdirməkdə heç bir problem görməzlər. Əgər qarşılarındakı insan haqqında müsbət fikirləri vardırsa, bunu onsuz da açıqca həmin insanın özünə söyləyərlər. Yox əgər mənfi qənaətləri varsa da, bunu da qarşı tərəfin xeyirinə olacaq şəkildə münasib şəkildə söyləyərlər. Çünki Allah Quranda: "Tövbə edən, ibadət edən, həmd edən, (İslam üçün) səyahət edən, rüku və səcdə edən, yaxşı işlər görməyi buyurub pis əməlləri qadağan edən və Allahın qoyduğu hüdudlarını qoruyan o möminləri müjdələ" (Tövbə surəsi, 112) deyə buyuraraq möminlərə insanları "yaxşı işlər görməyi buyurub pis əməlləri qadağan etməyi" buyurur.

Cahil əxlaqı yaşayan insanlar belə dürüstlük anlayışına sahib olduqları təqdirdə, ətraflarındakı insanlardan mənfi reaksiyalar alaraq zərər çəkəcəklərini zənn edərlər. Halbuki bu, eyni dürüstlüyü və səmimiyyəti yaşayan insanlar üçün mühüm sevgi səbəbidir. Bunun əvəzinə yüzlərlə kompliment deyilsə, böyük diqqət göstərilsə bunların heç biri səmimiyyətin qəlbdə meydana gətirəcəyi sevgini, yaxınlığı və etibarı yarada bilməz.

Məhz cahil insanlar bu gözəl xüsusiyyətdən ruhun alacağı zövqü tükədib qurtarıblar. Öz batil inancları, onlara ikiüzlülüyü, süniliyi və saxtakarlığı daha cəlbedici və daha cazibədar göstərir. Bu inanc formasının zərərini yenə ən çox özləri çəkdikləri, həyatlarının sonunadək ətraflarındakı insanlar tərəfindən aldadıldıqları halda, yenə də imtina etmirlər. Allah Quranda inkarçıların, din əxlaqını yaşmaqdan başqa çıxış yolu olmadığını gördükləri halda, öz yanlış sistemlərini yaşamaqda israr etdiklərinə və bundan ötrü də, əzabla qarşılıq aldıqlarına belə diqqət çəkir:

 

O, Allahın ona oxunan ayələrini eşidir və sonra, sanki onları eşitməmiş kimi təkəbbür göstərərək inadkarlıq edir. Beləsini ağrılı-acılı bir əzabla müjdələ. (Casiyə surəsi, 8)

 

Böyük günah işlətməkdə israr edirdilər. (Vaqiə surəsi, 46)

 

Hörmətli Adnan Oktarın Çay telekanalındakı canlı müsahibəsi, 4 mart 2009-cu il.

Adnan Oktar: Lakin insanlar səmimi olduqları vaxt, əsasən, daha əvvəl də bunu qeyd etdim, məntiqlərinə tərs düşür, öz ağılları ilə deyil, zəkaları ilə qiymətləndirmə aparırlar. Məntiqlimi davranım?, yoxsa vicdanlımı? deyir. Məntiqli davranıb bəlaya düçar olurlar. Məntiqdə daim bəla var. Vicdanlarıyla hərəkət etməlidirlər. Səmimi insan həmişə vicdanıyla hərəkət edər. Əlbəttə ki, vicdanıyla hərəkət edən həmişə çətinliklərlə üzləşər. Yəni səmimiyyət çətindir, asan deyildir səmimiyyətdir. İnsanın başına min bir cür bəla gələr səmimiyyətdən. Məntiqdə insanlar bu işlərdən xilas olar, lakin sürünərlər. Yəni əsil bəla da o zaman gələr. Lakin şirin bəlalardır.

Məsələn, birinə avtomobil dəyər, insanlar da onun yanından uzaqlaşar. Bütün avtomobillər keçib gedər, sən isə, enib qaldırarsan onu, çiyninə qoyarsan xəstəxanaya apararsan. Polis sənmi öldürdün deyə yaxandan yapışar. Bir çox insanda olmuşdur bu. Buna razı olmalıdır. Mən bu insanı Allah rizası üçün götürb apararam, siz nə deyirsinizsə deyin deməlidir yəni. Yəni lazım gəlsə həbs də olunar. Lakin o insan orada tərk edilməz. Yaxud biri bir qadını öldürməyə çalışır. İnsan seyr edir ortada. Hər nə bahasına olsa da, gedib o qadını qurtarmaq lazımdır. Nə ola bilər ki, guya? Seyr edilərmi bu? Məsələn, mən bu yaxınlarda da belə bir görmüşdüm, çox təəccübləndim, yəni məntiqini də anlaya bilmədim. Yazıq bir qadın, insan da əlinə bıçaq alıb, televiziyada yayımladılar. İnsan müntəzəm surətdə bıçağı qadına batırır. Bütün aləm seyr edir. Bu nə deməkdir? Mən bunu anlaya bilmədim. Orada o qadını qurtarmaq üçün hər şey edilər, yəni hər şey mübahdır. Odunu əlinə vurarsan, atarsan bıçağı kənara, bitər məsələ. Bu niyə bu qədər uzadılır? Qadını belə dəlmə-deşik etdikdən gedib qurtardılar. Yəni bu işdirmi? Televiziyada gördüm bütün xalq dolmuşdu, yəni bir insan belə çıxmırmı burada? Bunda nə problem var? Seyr edilərmi bu? Hətta lazım gəlsə nəzakətlə yaxınlaşıla bilər, bir şey söyləyəcəyəm deyərsən, bir şey başa salacağam, elə deyil?, bildiyim bir həqiqət deyərsən. Yəni çox məqbul olar, yanına yaxınlaşıb boş vaxtını tapıb tullanıb əlindən alarsan. Yazıq qadını o cür dəlmə-deşik etdirməyin nə mənası var? Buna bənzər, belə hadisələr çox olur. Bu nə üçün edilir? Məntiqdən istifadə edildiyinə görə. Vicdandan istifadə edilməlidir.